Daar hebben we het allemaal om gedaan; een stal vol paarden. Nou ja, niet echt natuurlijk, maar paarden zijn voor ons toch wel de kers op de taart. Eerst hebben we flink moeten afzien om op tijd de Loft Aparte af en de stal op orde te krijgen. Ik heb vanaf het begin gezegd; ‘Wij gaan geen Ik-Vertrek-situatie over ons afroepen’. Dat een van ons met paniekogen de laatste hand aan het appartement legt, terwijl de ander bij het Napoleonspad de gasten met een drankje zo lang als enigszins fatsoenlijk mogelijk is probeert op te houden. Zo ver is het gelukkig niet gekomen, maar het scheelde niet veel. De loft af, de stallen redelijk opgeruimd (spik-en-span is onze volgende klus) en drie prachtige paarden in de boxen. De stal heeft tijdens de bouw als opslag gediend. Onze paarden staan altijd met een schuilstal buiten. In begin zetten wij ze nog wel eens binnen bij storm, of tijdens oud&nieuw, maar dat bleek alleen maar meer stress te geven. Twee jaar lang opslagruimte, rommelhok en fietsen- en motorstalling. Hoe snel gaat een stal echter weer ruiken naar paard. Dat specifieke mengsel van geuren; warme lijven, hooi, leer, mest. Mijn geurgeheugen sloeg er per direct gelukzalig op aan. De afgelopen dagen ben ik zonder reden telkens even de stal in gelopen om te snuiven. Een zacht geritsel, een tevreden geluidje, een gevoelige neus in m’n nek. Hier zal ik nooit genoeg van krijgen. Maar deze paarden zijn natuurlijk niet meegekomen om voor mijn plezier op stal te staan. Strandritten! Daar ging het om. Dat bleek een groot avontuur. Wij kennen het duin en de weg naar het stand op ons duimpje en zijn eraan voorbij gegaan dat de route vinden, met alleen begroeiing als ijkpunt, een aardige uitdaging kan zijn. Een nieuwe omgeving, frisse paarden die niet zo vaak een buitenrit lopen, wat langharig-werkschuw-tuig onderweg (hooglanders, wilde pony’s en geiten), daar heb je je handen al snel vol genoeg aan. Ondertussen hebben we dat voor de volgende gasten met paarden op weten te lossen door in een handzame app meerdere mooie routes in te voeren. De huidige gasten hebben echter te maken met alle kinderziektes. Gelukkig hebben zij voorwaartse paarden en is Marc op ‘Arie’ een aantal keer meegegaan. San Arès is een echte Spanjaard, heet en druk, waardoor dat niet vaak mogelijk zal zijn. Dit keer echter wel en dat was voor iedereen volop genieten. Als de groep in de ochtend, na een vroege strandrit, terugkwam kon ik niet zeggen wie er het meest tevreden uitzag; de paarden, of de mensen…

Reageren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *