Anderhalve maand geleden is bij de buren de eerste snede hooi van het land gehaald. Prachtig, langstengelig hooi van een natuurweide en nog lokaal ook. Een perfecte timing, want het hooi is bij ons bijna op en vers hooi moet minimaal zes weken liggen voordat het gevoerd kan worden. Omdat er binnenkort drie paarden komen logeren is het tijd om aan te vullen. Minder goed getimed is de enorme warmte. Hooibalen sjouwen is altijd een zweterig klusje en als het dan ook nog schitterend weer is blijft het hooi lekker plakkerig vastzitten aan de huid met een gekmakend kriebelig effect. Hoe gaan we hulp bij deze klus vinden?

Er bleken een aantal sterke jonge mannen bereid om ons te helpen. Bijna 300 balen geurig hooi vulden de stal. Van de platte kar, door het stalraam opgetast tot in de nok. Toen na afloop ieder zijn beurt afwachtte bij de buitendouche, ging ik de keuken in om een welverdiende maal op tafel te zetten. Even er voor had ik een bizarre hoeveelheid shoarma gekocht. Veel groente erbij, een literfles knoflooksaus, heerlijke broodjes, zelfgemaakte ice tea en een krat bier. Als een klassiek plaatje van een Italiaanse mama zat ik klaar aan een lange gevulde tafel onder de bomen om al die uitgehongerde lijven te voeden. En tot mijn stomme verbazing ging het eten nagenoeg schoon op (op de watermeloenslalade na). De avond bleef zwoel en terwijl het al begon te schemeren ging de jeugd door het duin op weg naar het strand om daar nog even een frisse duik in de zee te nemen. Om het romantische plaatje van een zomerse dag compleet te maken. Och, och, och, en of de romantiek in de lucht hing… Maar daar mag deze moeder niks over schrijven.

Reageren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *